آن ها به طرف جایگاه های چوبی، که دور میدان بزرگ چمن ساخته شده و با نوارها و پرچم های زرد و سرخ و رنگین تزیین شده بود، رفتند و در جایگاهی، که از پیش برای خانواده ی عالی جناب مون فیکت در نظر گرفته شده بود، نشستند. در همان لحظه، شیپورها نواختند و همه بلند شدند. زنی از میان جمعیت فریاد زد: «فرماندار آمد!»

با ورود فرماندار چاق، هر کسی چیزی گفت و همهمه شد. فرماندار که محوطه را زیر نظر گرفته بود، برای کسانی که ادای احترام می کردند، دست تکان داد و به طرف جایگاه مخصوص خود رفت. در جایگاه هم چند لحظه سرپا ایستاد. برایش دست زدند و ابراز احساسات کردند و دست آخر، در نیمکت مخصوص نشست.

رابین به وارنتون گفت: «انگار مردم خیلی دوستش دارند.»

وارنتون با تمسخر گفت: «نه، این طور نیست. مردم فقط می خواهند خوشحالش کنند تا زندگی را برایشان تلخ تر نکند. او تنها کسی است که می تواند زندگی مردم فقیر ناتینگهام را سخت تر و دشوارتر کند. همیشه، این کار را کرده. حرفم را باور کن.»