لوئی
لوئی گیاهی چند ساله است که به طور معمول در مرداب ها، نیزارها، و اطراف نهرها می روید. پس از دوران گل دهی تنها یک محور برهنه ی نازک از آن باقی می ماند، در وقت رسیدن، گل ها به شکل یک میله یا گرز استوانه در می آیند به همین علت این گیاه را کرزمال نیز می نامند. دانه های این گیاه را الیاف ریزی می پوشاند که باعث می شوددانه ها پس از رها شدن به آسانی توسط جریان هوا به اطراف پراکنده شوند.
آزمایشات میکروسکوپی بر روی سفالینه های آمریکای مرکزی و سرخ پوستان ثابت کرده است که آنها نیز گیاه دم گربه یا لوئی را به گل سفالگری خویش می افزوده اند.
احتمالا سفالگران به صورت تجربی دریافته بودند که افزودن الیاف نازک این گیاه در داخل بدنه های رسی و تابلو سفال نقش برجسته به استحکام و مقاومت خام آنها کمک می کند و مانع ترک خوردن آنها می شود. این الیاف پس از پخت سوخته و از بین می روند و به کاهش وزن و سبکتر شدن بدنه ها نیز کمک می کنند. در حال حاضر نیز افزودن لوئی به گل رس بسیار رایج است و نوعی گل رس به همین نام یعنی گل لوئی دار برای کارهای سفالکری به صورت آماده عرضه می شود. معمولا افزودن حداقل به میزان ۵ درصد حجمی از این الیاف به گل رس نیاز است تا موثر باشد باید توجه داشت که استفاده بیش از حد از این الیاف منجر به افزایش تخلخل و کاهش نسبی استحکام پس از پخت بدنه می شود.
یکی دیگر از استفاده های سنتی لوئی به عنوان افزودنی به ملات ساروج است که از انقباض ساروج و ترک خوردن آن جلوگیری می نماید. این الیاف از لحاظ ظاهری و عملکردی شباهت های زیادی به الیاف سلولز خمیز کاغذ دارند.