بخشی از پس‌گفتار کتاب یک فنجان چای، با نام «این آدم‌ها که هستند؟» نوشته‌ی وی.اس.پریچت:

«کاترین منسفیلد داستان کوتاه را ذوب کرد و بسیاری از قواعد ظاهری آن را از میان برد. او مقدمه‌ها را حذف کرد، یعنی روش‌های دست‌وپاگیری که موانع پیش پای داستان‌نویس هستند. منسفیلد راه میان‌بر را انتخاب کرد، راهی که در ابتدا برای خوانندگان داستان‌هایش بی‌نظم و پریشان‌کننده به نظر می‌آمد، اما در حقیقت راه درست بود…. منسفیلد متوجه شد یک یا دو سطر صحبت روزمره می‌تواند جایگزین یک پاراگراف کامل توضیح و توصیف و روایت باشد. همچنین دریافت که چطور یک جمله‌ی گفتاری می‌تواند بیانگر مکنونات ذهنی گوینده باشد، یعنی معنای واقعی جمله که به نحوی مسخره، شاعرانه یا عجیب با آنچه گوینده بر زبان آورده تفاوت دارد.»