کتاب هوانورد

هوانورد یوجین وودولازکین که توسط توسط لیزا سی هایدن از روسی ترجمه شده است ، تعادل کامل بین یک گفتمان فلسفی در رابطه بین حافظه و تاریخ و یک نوع بحران وجودی را در دوران مدرن نمایش میدهد
مردی سی و چند ساله که در سال 1900 به دنیا آمد و شاهد انقلاب روسیه 1917 بود ، به طرز مرموزی در سال 1999 در بیمارستانی در سن پترزبورگ از خواب بیدار می شود و هیچ خاطره ای ندارد از آنکه کیست و چگونه به آنجا رسیده. به دستور پزشک خود او شروع به نوشتن افکار ، مشاهدات و یادآوری های خود در یک دفترچه می کند و در بیشتر مواقع این داستان از طریق مدخل های ژورنال او بازگو می شود ، درحالیکه او به آرامی حافظه خود را به دست می آورد.او شروع به ساختن تصویری از زندگی سابق خود می کند: روسیه در اوایل قرن بیستم، تلاطم انقلاب و عواقب آن. اما همه ی این ها چطور ممکن است وقتی تاریخ قرص های کنار تخت او 1999 است؟

این مفهوم مسافرت در زمان جدید نیست و قبلا نیز در ادبیات و فیلم مورد استفاده قرار گرفته است به ویژه به منظور تفسیر اجتماعی که از طریق منظر شخصیتی ، اغلب نسبتا ساده و بی تکلف برای کسانی توصیف می شود که برایشان بسیاری از جنبه های روزمره زندگی مدرن کاملا جدید است. با این حال شخصیت اصلی با مرد جوان فاصله ی زیادی دارد و پس از فروپاشی او اظهارات بسیار روشنگری درباره روسیه در دهه 90 ارائه می دهد.