کتاب نبرد اثر کارلوس فوئنتس

در بخشی از رمان «نبرد» می‌خوانیم:

«اغفال چی هست؟ از کجا می‌آید و به کجا می‌رود؟ چیزی که ما را اغفال می‌کند، افکار است و وقتی این ماجرا به پایان رسد من همیشه بالتاسار بوستوس جوان را به یاد می‌آورم که در کافه د مالکوس جامش را به سلامتی ما بلند می‌کرد، سراسر جوش و خروش از خوش‌بینی، اغفال شده و حالا در کار اغفال ما با چشم‌انداز ناکجا آبادی سیاسی، تجدید قرارداد اجتماعی بر ساحل گل‌آلود و باتلاقی بوینوس آیرس. جوش و خروش رفیق ما را از همه کار بازمی‌داشت، حتی پسربچه‌هایی که آب را توی کوزه‌های گل می‌ریختند تا نوشیدنی بشود و آشپزهایی که جوجه‌ها و خروس‌ها و بوقلومون‌های شقه شده همان‌طور در دستشان مانده بود. بالتاسار بوستوس می‌نوشید به سلامتی آرژانتینی‌هایی که تابع قانون بودند و نه مشیتی الاهی که در شخص شاه تجسم می‌یافت، و حتی گاری‌های آکنده از جو تازدرویده که به سوی اسطبل‌ها می‌رفتند به گوش می‌ایستادند.