« اسم من بردیا است.که شما مرده اش می پنداشتید ! » مومیایی ، فریاد زنان حضورش را اعلام کرد ، با این ادراک شوم ، که از نظر همگان غایب شده است و در تابوت به گور خود می رود . حضور او در تابوت بود یا در وسوسه ی « جانشین » یا در ذهن آنانی که پی موکب عزا بودند ؟ حافظه ای زنده ، برای هستی خود می طلبید . فریاد زد « من اینجا هستم ، ببینید ! » موکب می گذشت و مردمان از پی او می گذشتند ؛ کسی را پروای آن فریاد خاموش ، آن حضور غایب ، آن وجود از هزاره ها بر گذشته و اینک بر باد شده ، نبود …فکر می کنم ، یکی از این نظامی های بی حوصله ی قدرت طلب بوده که با چند نفر مسلسل بدست رفته بالای سر رئیس ، مردک گفته ، تو به اعتبار سر نیزه ی من حکومت می کنی ، حالا چرا خودم حکومت نکنم . » جوان کوتاه قامتی که تا اکنون ساکت بود ، دستهایش را از جیب درآورد ، در هوا تکان داد و گفت « همه ی شان سر و ته یک کرباسند . برای ما چه فرقی می کند ؟ هر کس می آید ، می خواهد دنیا ، جامعه ، مردم را به قالب افکار و سلیقه خود بریزد . این می رود ، یکی دیگر می آید ، همه هم خود را برترین و بهترین می خوانند . این مردم اند که در مسلخ استبداد های گوناگون قربانی می شوند ، قربانی سلیقه های جور واجور خودکامگان …
جواد مجابی را نمیتوان در یک قالب تعریف کرد؛ شاعر، پژوهشگر، روزنامه نگار، طنز پرداز و داستان نویس، منتقد هنری و نقاش. این ها همه بخشی از هنرهای اوست. او از کودکی و نوجوانی به نقاشی می پرداخت و امروز هم در خلوت خود نقاش است. بی شک او از بهترین نقادان حوزه نقاشی و هنرهای تجسمی امروز ایران است. مجابی دکترای اقتصاد دارد. بین سال های 1347 تا 1358 دبیر فرهنگی در روزنامه بود. مجابی بیشتر از هرچیز خود را شاعر میداند. خودش میگوید: «هر روز چند ساعتی را برای شعر نوشتن وقت میگذارم و در مدت نوشتن بارها کلمات را بالا و پایین میکنم تا آنچه در ذهنم هست شکل بگیرد و شعرها و موسیقی بیرونی و درونی خود را بیابند.» از جواد مجابی تاکنون نزدیک به سی مجموعه شعر، نه اثر در زمینه طنز، ده رمان. هفت مجموعه داستان کوتاه و ده ها اثر در حوزه نقد و پژوهش به چاپ رسیده است.او همچنان پویا و فعال قلم میزند.