اثری است از میشائیل انده به ترجمه کتایون سلطانی و چاپ انتشارات افق. رمانی برای نوجوانان که برنده جایزه ادبیات نوجوان آلمان و جایزه ادبی نوجوانان اروپا شده و داستان دختری به نام مومو را به تصویر می کشد، دختری که در خرابه های یک آمفی تئاتر زندگی می کند و با وجود اینکه زندگی خیلی شکوهمندی ندارد تنها کسی است که در مقابل عالیجنابان خاکستری ایستادگی می کند، دزدهای بی رحمی که زمان آدم ها و روح و جوهره زندگی شان را می دزدند و برای هیچ کسی استثنا قائل نیستند. مومو دختری است که می تواند تمام این بی نشاطی و کسالت را از بین ببرد، دختری که به حرف ها گوش می دهد، حرف هایی که دیگران برایش ارزشی قائل نیستند.

هرگز نمی توانستند درست و حسابی جشن بگیرند. نه جشن های شاد و نه مراسم جدی تر. خیالبافی و رویاپردازی، از نظرشان جنایت به حساب می آمد. و از همه بدتر آنکه سکوت را اصلا نمی توانستند تحمل کنند. وقتی دور و برشان ساکت بود یکهو ترس برشان می داشت. چون ناگهان متوجه می شدند که چه بلایی دارد بر سر زندگی شان می آید. برای همین هروقت که خطر سکوت نزدیک می شد فوری سر و صدا راه می انداختند. اما نه مثل های و هوی شادمانه ی بچه هایی که در زمین بازی، ورجه وورجه و شیطنت می کردند. بلکه سروصداهایی عصبی و پر از خشم و نارضایتی که طنینش در شهر بزرگ روز به روز بیشتر اوج می گرفت.