حسن نراقی بر خلاف بسیاری از جامعه شناسان و صاحبنظران ایرانی، ریشه مشکلات را نه محصور و محدود به حکومت‌ها و دولت‌ها که اتفاقاً در رفتارها، باورها و کردارهای مردم به عنوان بازیگران و مهره‌های اصلی تشکیل دهنده یک جامعه پویا و توسعه یافته می‌داند. او و اندیشه‌ای که او یکی از نمایندگان اصلی آن است، پیرو ایده «خود انتقادی» اند؛ ایده‌ای که ترجیح می‌دهد «راه سوم» و «نگاه سوم» خودش را داشته باشد و خیلی به دسته‌بندی‌ها و چارچوب‌های مرسوم سپهر اجتماعی و سیاسی ایران کاری نداشته باشد. مهم‌ترین کاری که حسن نراقی در طول سالیان اخیر در کنار چهره‌هایی چون علی رضا قلی و حسن قاضی مرادی در میان معاصران و مرحوم جمال‌زاده در میان متقدمان، انجام داده است، بهره‌گیری از لحن و زبانی خودمانی و البته انتقادی و پرسش از باورهای مرسوم و اشباع شده مردم بوده است؛ راه و رسمی که طرفداران زیاد و پروپا قرصی دارد و یک جریان مهم در جامعه محسوب می‌شود. کتاب من آنچه شرط بلاغ است آخرین نوشته ی حسن نراقی در مورد مشکلات و معضلات جامعه ما است.