کتاب من آدم کشته ام

کتاب من آدم کشته ام

در کتاب من آدم کشته ام ۲۶ داستان کوتاه از ۱۸ نویسندهٔ روسی جمع‌آوری شده است. «آلکساندر ایوانویچ کوپرین»، «آرکادی آوِرچِنکو»، «یوگِنی ایوانویچ زامیاتین»، «ایوان آلکسِیویچ بونین»، «سیگیزموند کرژیژانوفسکی»، «میخاییل میخاییلویچ زوشنکو»، «میخاییل آفاناسیویچ بولگاکوف»، «یوری نیکالایویچ تینیانوف»، «میخاییل آندرِیویچ آسارگین»، «آندری پلاتونویچ پلاتونوف»، «نینا نیکالایونا بِربِرُوا»، «یولی مارکویچ دانیل»، «واسیلی ماکارویچ شوکشین»، «لودمیلا یوگِنیونا اولیتسکایا»، «ناتالیا نیکیتیچنا تالستایا»، «ویکتور آناتولیویچ شندرویچ»، «میخاییل پاولویچ شیشکین» و «یوگِنی گرمانویچ وادالازکین» نویسندگانی هستند که داستان‌های کوتاهشان در این اثر آورده شده است. عنوان برخی از داستان‌های این مجموعه عبارت است از «ملتِ این‌دروآن‌درزن»، «مسابقهٔ آوازه‌خوان‌ها»، «ستوانیار انذیل»، «فرجام کتابخانهٔ تورگنیف»،‌ «سایه‌روشن‌هایی بر یک چهره»، «زن کمونیست»، «جشن قرون‌وسطایی»، «پیش‌نویس قانون اساسی کشور»، «لکهٔ نابوکوف» و «موزهٔ مردم‌شناسی و چهره‌هایش».

داستان‌های این کتاب از لحاظ زمانی، سبکی و محتوایی یکسان نیستند. بازهٔ زمانیشان از دهه‌های آغازین قرن بیستم تا سال‌های اخیر را در بر می‌گیرد. نویسندگان از لحاظ مکانی نیز اشتراک ندارند؛ گروهی تمام عمر در روسیه و شوروی به سر برده‌اند و عده‌ای دیگر به دلایل مختلف مهاجرت را برگزیده و آثارشان را در سرزمینی دیگر خلق کرده‌اند. در میان داستان‌ها به‌لحاظ سبکی، هم نثر ساده و نزدیک به زبان کوچه‌وخیابان از «میخاییل زوشنکو» و «واسیلی شوکشین» یافت می‌شود، هم سبک آوانگارد و پرآرایه و پیچیدهٔ «یوگِنی زامیاتین» و «یوری تینیانوف». همه سنخ قهرمانی در این داستان‌ها دیده می‌شود؛ از کشیش آزادمنش تا مأمور اعدام و از تزار «پتر اول» تا تروریست عاجز از سربریدن خروس. ناهمگونی زمانی، سبکی و محتوایی داستان‌ها شاید بتواند بخش‌هایی متنوع از جریان کلی ادبیات روسیه در طول ۱۲۰ سال اخیر را پیش چشم خوانندهٔ ایرانی به تصویر بکشد. برخی از داستان‌های این کتاب در سال‌های گذشته در نشریات مختلفی مانند «شبکهٔ آفتاب»، «نگاه نو»، «گل‌آقا»، «زنان» و «همشهری داستان» منتشر شده‌اند و حالا با کسب اجازه از گردانندگان آن نشریات در این مجموعه گرد هم آمده‌اند. بقیهٔ داستان‌ها نخستین‌بار است که به چاپ می‌رسند.