مجتبی آقا بزرگ علوی شهرت یافته به «بزرگ علوی» نویسنده واقع‌گرا، سیاست‌مدار، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسی بود که بیش از چهار دهه از نیمه‌ی دوم سده‌ بیستم را در آلمان زیست و به ترجمه، نقد و فرهنگ نامه‌نویسی نیز پرداخت. او را به همراه صادق هدایت و صادق چوبک از پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند. وی با گرایش‌های رمانتیکی که در روحیه ایرانی ریشه دارد و با نثری که طنین زیبا پرستانه‌ای دارد، در داستان پردازی‌هایش به نوآوری گرایش ویژه‌ای داشت. در بیشتر آثارش، ابتدا گره‌ای هست و حادثه اصلی پیش‌تر روی داده است و راوی، حادثه‌ی داستان را بازسازی می‌کند. این شگرد را اساسا ویژه ادبیات پلیسی می‌دانند.