کتاب فرضیه زمین مسطح

کتاب فرضیه‌ی زمین مسطح سومین نمایش‌نامۀ مصطفی مستور است. مصطفی مستور را بیشتر با رمان‌هایش و مخصوصاً رمان «روی ماه خداوند را ببوس» می‌شناسند؛ رمانی پرفروش و پرمخاطب که مستور با آن به شهرت رسید.
مستور اما دو نمایش‌نامه را هم به نام‌های «دویدن در میدان تاریک مین» و «پیاده‌رَوی در ماه» در کارنامۀ نویسندگی خود دارد و با انتشار کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح» سومین نمایش‌نامۀ خود را هم به این کارنامه اضافه کرده است.

علاقمندان به آثار مصطفی مستور و کسانی که این آثار را تا به امروز دنبال کرده‌اند و با جهان این آثار آشنا هستند در کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح» دغدغه‌های همیشگی مصطفی مستور را باز خواهند یافت؛ دغدغه‌هایی که عمدتاً حول مسائل فلسفی و هستی‌شناختی و وجودی می‌گردند و مباحثی فلسفی را درباره هستی و نیستی، در قالب روایت داستانی با شخصیت‌هایی که هرکدام به نحوی نماینده بخشی از این دغدغه‌ها هستند، برای مخاطب مطرح می‌کنند.

مستور در کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح» دغدغه‌های فلسفی خود را به صحنۀ نمایشی مکتوب آورده است. او در کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح» از طنز نیز بهره‌ای گرفته است.

کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح» را می‌توان نمایش‌نامه‌ای فلسفی دانست، چنانکه رمان‌ها و قصه‌های مصطفی مستور نیز اغلب بن‌مایه‌هایی فلسفی دارند. البته مستور نویسنده‌ای است که در آثارش، ضمن طرح دغدغه‌های فلسفی، تصویری از جامعه و به‌ویژه المان‌های زندگی شهری نیز به دست می‌دهد و کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح» را نیز نمی‌توان از این قاعده مستثنا دانست.
کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح» نمایش‌نامه‌ای است درباره مرگ و زندگی. مستور در کتاب «فرضیه‌ی زمین مسطح»، با آفریدن شخصیت‌هایی و گذاشتن آن‌ها مقابل هم و برقراری دیالوگ میان آن‌ها، از معنا و ماهیت مرگ و معنا و ماهیت زندگی سخن می‌گوید و از دلهره‌ها و دغدغه‌ها و اضطراب‌های وجودی.