«عصیانگر» حاصل تاملات اندیشمندی است که بی گمان با همه ی نحله های فکری و عقیدتی اروپای پس از جنگ و دوران های پیش از آن آشنا بوده و در جامعه ای می زیسته که به طور مستمر تحت تاثیر مکتب های گوناگون قرار داشته است . کامو ، در این کتاب کم و بیش در همه تجربه های ایمانی و عقیدتی اروپاییان از مسیحیت گرفته تا نست انگاری از فاشیسم تا کمونیسم به پژوهشی ژرف می پردازد و تصویری روشن از سیر تاریخی افکار و عقایدی که در طول زمان بر اروپا حاکم بوده است ترسیم می کند . او نشان می دهد که چونه کسانی که از عشق به انسان دم می زنند کشتارها را به این دستاویز توجیه می کنند فلسفهه را عذر خواه خود قرار می دهند و بااستناد به آن برای رسیدن به هر هدفی تا آنجا پیش می روند که سرانجام جانیان را مبدل به داوران می کنند . کامو می گوید که آدمی با افراط در نتیجه گیری از منطق عصیان، می خواهد زمین را به قلمروی برای خدایی خود مبدل سازد و اینجاست که فرمانروایی تاریخ آغاز می شود و انسان با همذات شدن با تاریخ ، وبا وفادار نماندن به عصیانواقعی خویش خود را وقف انقلاب های نیست انگارانه قرن بیستم می کند و …