دارتانیان در خانه ماند. از میان حفره ی کف اتاقش، مراقب اتاق موسیو بوناسیو بود، که درست زیر اتاق خودش قرار داشت.
طولی نکشید که دید چند سیاه پوش وارد اتاق طبقه ی پایین شدند. کمی بعد یک نفر دیگر هم وارد اتاق موسیو شد و دارتانیان دید که آن افراد سیاه پوش به او حمله کردند. سپس، صدای فریاد و ناله ای را شنید… صدای یک زن بود.
زن گفت: «من اینجا زندگی می کنم. بهتون می گم، من مادام بوناسیو هستم! من برای ملکه کار می کنم.»
یکی از افراد گفت: «تو دقیقا همون کسی هستی که ما منتظرش بودیم.»
دارتانیان به پلانشه گفت که سایر تفنگ داران را پیدا کند. سپس، با عجله به طبقه ی پایین رفت و در آن اتاق را زد. وقتی در باز شد، به داخل حمله کرد.
همه ی اهل محل، صدای فریادهای بلند، پا به زمین کوبیدن ها، صدای به هم خوردن شمشیرها، و شکستن لوازم خانه را شنیدند. بعد، در باز شد و چهار مرد سیاه پوش با لباس های پاره پوره، پا به فرار گذاشتند.
وقتی دارتانیان با مادام بوناسیو تنها شد، دید که او تقریبا بیست و پنج ساله است، موهایش مشکی و چشم هایش آبی است. از دارتانیان تشکر کرد و پرسید که چرا آن افراد سعی داشتند او را بدزدند.
دارتانیان گفت: «خانم، اون آدم ها خطرناک تر از دزد بودند. اونها افراد کاردینال بودند. امروز گاردی ها، شوهرتون رو دستگیر کردند. موسیو بوناسیو من و دوستانم رو استخدام کرد تا شما و کسی که شما رو دزدیده بود، پیدا کنیم. چه جوری فرار کردید؟»
زن گفت: «من از پنجره ی اتاقی که مرا نگه می داشتند، فرار کردم. اوه، باید چه کار کنم؟»
دارتانیان گفت: «نمی تونیم اینجا بمونیم. من دنبال دوستانم فرستادم ولی نمی دونم کی می رسند. هر لحظه ممکنه گاردی های بیشتری از راه برسند. دنبالم بیاید.»