کتاب دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد دربردارنده مجموعه ای از داستان های کوتاه است به قلم آنا گاوالدا، ترجمه الهام دارچینیان و چاپ انتشارات قطره. آنا گاوالدا مادر دو فرزند است، زنی که شاید همین مادر بودنش او را بیشتر به سوی نوشتن داستان های کوتاه سوق می دهد. او با طنزی آشکار می نویسد و در به تصویر کشیدن وقایع تلخ و ناخوشایند کمال تلاش را می کند تا فضای غم آلود داستانش کمی تلطیف شود. او به انسان های شکست خورده، مورد سوء استفاده قرار گرفته و سرکوب شده از هر قشر و سن و سالی توجه نشان می دهد و کلام تاثیر گذارش ناشی از سادگی، بی غل و غش بودن و تازگی چیزهایی است که می نویسد.

هیچ برگشتی در کار نبود، حقیقت این بود که قلب من یکشنبه شبی روی سکوی یک ایستگاه قطار هزار تکه شده بود. نمی توانستم تکه ها را جمع و جور کنم، به این ور و آن ور می خوردم، به هر سو پناه می بردم، هر سو که بود. سال هایی که پس از آن آمد و رفت هیچ تاثیری به حالم نداشت. برخی روزها تعجب می کردم، به خود می گفتم:

-عجب… عجیب است… فکر می کنم دیروز اصلا به او فکر نکردم…

و به جای آن که به خود تبریک بگویم از خود می پرسیدم چه طور ممکن بوده، چه طور می توانستم یک روز بی فکر کردن به او زندگی کنم. از همه بیش تر نامش عذابم می داد و دو یا سه تصویر مشخصی که از او در یاد داشتم. همیشه همان تصاویر.

درست است. صبح ها از تخت پایین می آمدم، غذا می خوردم، خودم را می شستم، لباس می پوشیدم و کار می کردم.

گاهی با دخترهایی طرح دوستی می ریختم. گاهی، اما هیچ لطفی نداشت. احساساتم به صفر رسیده بود.