یک کتاب بود که دو تا پسر دو قلو و مامان­شان تویش زندگی می­کردند. مامان­شان اسمش تاریک بود. دوقلوها هم اسم­هایشان خیلی شبیه هم. اسم یکی از قل­ها بود خل، اسم آن یکی قل بود چل. این­جوری بود که دوقلو شده بودند. خل­وچل عاشق جنگولک بازی بودند، عاشق اختراع چیزهای به درد نخور، عاشق پرت و پلا گفتن، جفنگ بافتن، عاشق خرابکاری، عاشق خیال­بافی. از این­که آدم شده بودند هم، خیلی دل خوشی نداشتند. اگر عنکبوت بودند، می­توانستند تار بتنند. اگر مگس بودند، ویز و ویز پرواز می­کردند. اگر صندلی بودند، کسی بود که رویشان بنشیند و اگر کتاب بودند، یکی آن­ها را دست می­گرفت و می­خواند. راستی راستی، آدم به چه درد می­خورد؟ شاید اگر این کتاب­ها را بخوانی، از لابه­لای صفحه­ها بفهمی، آدم بودن به چه درد می­خورد. آیا چیز مهمی است یا نه؟ به قول خل و چل: «آدم هم نشدیم، خیال ببافیم!!»