کتاب حتی وقتی میخندیم

با او سوار اتوبوس می‌شویم. اتوبوس شلوغ است. رو در روی هم ایستاده‌ایم. هیچ چیز بین ما دو نفر نیست غیر از میله وسط اتوبوس و رازی که من با نگاهم آن را زیباترش می‌کنم. او میله را می‌بیند ولی نمی‌تواند رازم را ببیند، یا آسیبی به آن برساند. نمی‌تواند آن را از من بگیرد، یا تحقیرش کند. من آن را به خودم می‌فشارم و از میان جمعیت عبور می‌کنم. از اتوبوس پیاده می‌شویم و پا به پای هم راه می‌رویم.

او عاشق پیاده‌روی است. برای این که مرا به این کار راغب کند هر روز از شکم بزرگ و بی‌ریختم می‌گوید و یک روز برایم یک جفت کتانی سفید می‌خرد. کفش‌ها را می‌پوشم و کنارش راه می‌روم. او حرف می‌زند. من گوش می‌کنم. دستم را در دستش می‌گیرد و با محبت آن را فشار می‌دهد. مثل زوج‌های جوان و بی‌خیال در خیابان‌ها پرسه می‌زنیم و به خانه برمی‌گردیم.

او بعد از دو روز می‌رود. من با رازم تنها می‌مانم. خوب نگاهش می‌کنم. رازم صدای بمی دارد و ترس را از آدم دور می‌کند.