در باب رنجی که از آن من نیست و به دیگران تعلق دارد چیز چندانی نمی توان گفت؛ چراکه هر گفتمانی به سرعت به کلیشه ختم می شود و گنده گویی سرنوشت محتومش است! عکاسی هم از این جهت که در معرض سوءاستفاده و انحراف بی وقفه قرار دارد، در جایگاه متزلزی به سر می برد و همواره در چنگال قدرت و به طبع رسانه دست و پا می زند.

همان طور که سانتاگ در کتاب اشاره می کند عکس ها به خودی خود مرگ زادند و در این مورد به خصوص که عکاسی جنگ باشد، مرگ های مکرر و رذالت بی پایان مدام در حال ثبت شدن اند. نمایش فلاکت «آن دورها»، جایی که «چه خوب است از آنِ من نیست»، در برخی مواقع سانسور، یا حتا قدغن می شوند و تماشای آن هم همیشه طاقت فرسا و اسفناک بوده و هست. تنها آن ها که در جنگ بوده اند می دانند انفجار و فروپاشی بدن ها و سوختن آرزوهای غیرقابل بازگشت را شاهدبودن به چه معناست و ویرانی محض چگونه طی چند ثانیه ی ملعون اتفاق می افتد. نثر بُرنده و بی باک سانتاگ برای یافتن متهمان و راهکارها، به چالش کشیدن جایگاه قدرت و انتقاد شدید نسبت به آذین بستن عکس های جنگ و سیستم قدیس پروری دلایلی هستند که مرا به ترجمه این اثر ترغیب کردند. لازم به ذکر است که ترجمه ی عنوان کتاب بسیار چالش برانگیز بود. پس از هم اندیشی های بسیار به انتخابِ «تماشای رنج دیگران» تن دادم، چراکه از جامعیتی برخوردار است که تلاش سانتاگ برای واضح سازی حقیقت رسانه، تحریف تصاویر برای دستیابی به منافع بیشتر و فریب عوام را در برمی گیرد و تنها به «نگریستنِ رنج دیگران» محدود نمی شود.