کتاب باغبان شب

جاناتان آکسیِر نویسنده‌ی باغبان شب مدرس داستان‌نویسی خلاق و ادبیات کودک است و به گفته‎ی خودش برای بچه‌های عجیب و غریب داستان‌های عجیب و غریب می‌نویسد.

آکسیر در این رمان با روایت منحصر به فردش یادآور نویسندگانی چون هنری جیمز و ادگار آلن پو است.

باغبان شب به سرعت در فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفت و کتاب برگزیده‌ی وب‌سایت آمازون (2014) و برگزیده‌ی انجمن کتابخانه‌های آمریکا در سال 2015 شد.

مالی و کیپ، خواهر و برادری آواره‌اند که دنبال خانه‌ی جدیدشان می‌گردند؛ خانواده‌ی ویندسور بی آنکه بدانند پا به دلِ یک جنگل پرراز گذشته‌اند؛ درختِ عجیبِ وسط خانه شب‌ها انگار گَرد ترس به همه‌جا می‌پاشد؛ هِستِر کِتِل رازهایی می‌داند که نباید به زبان بیاورد. باغبان شب کتابی است که ماجراجویی، وفاداری، قصه‌گویی و هیجان را همه یک‌جا دارد.

روایت کتاب، فراز و فرودهایش، سرنخ‌های کوچکی جا به جا داده شده، شخصیت‌ها و توصیف‌هایش از نقاطِ قوت باغبان شب است. خوشبختانه پیام اخلاق واضحی ندارد و بیشتر قصد نویسنده، روایت داستانی بوده که ترکیبی از تاریخ عصر ویکتوریایی و داستان‌های معروفی مثل اسلیپی هالو است. جاناتان اکسیر از تعریف کردن قصه‌ای درباره‌ی سختی کشیدن بچه‌ها، خلق فضایی ترسناک و البته، درست کردنِ موجودی که نه آدم است و نه گیاه، ترسی ندارد. مالی می‌داند این خانه امن نیست، اما چون جای دیگری برای رفتن ندارد و برادرش هم ضعیف است، انتخاب می‌کند که همان‌جا بمانند. یا آقای ویندزور که در کودکی پدر و مادرش را همین درخت به قتل رسانده، می‌داند چاره‌ای نیست جز بازگشت به خانه برای گذران زندگی. این کتاب، از داستان باغ مخفی نوشته‌ی فرانسیس هاجسون برنت هم الهام گرفته البته فقط از ایده‌اش.

ماجرای فرار خانواده‎‌ها از ایرلند در زمان قحطی بزرگ این کشور، بر اساس ماجرای واقعی این رخداد است. همچنین، سفر دریایی آن‌ها و غرق‌شدن کشتی هم داستان واقعی است. البته با این تغییر که کشتی‌هایی از این دست، بیشتر به مقصد آمریکا حرکت می‌کردند و بیشترشان هم در راه یا غرق می‌شدند یا ملوان‌ها کشتی را همراه با پناهجویان به حال خود رها می‌کردند. این کشتی‌ها به تابوت‌های دریایی در تاریخ معروف شده‌اند و گفته می‌شود از هر پنج مسافر آن‌ها، فقط یک نفر جان سالم به در می‌برده. نکته‌ی دیگر در مورد عصر ویکتوریایی که در کتاب هم در قالب شخصیت دکتر کراوچ آورده شده، علاقه‌ی دانشمندان به علم‌گرایی مطلق و جدا کردن جادو از علم بوده.

جاناتان آکسیر در پایان کتاب گفته از نویسنده‌هایی مثل سر آرتور کانن دویل و هنری جیمز که به نام گوست‌هانتر یا شکارچی روح هم شناخته می‌شدند، الهام گرفته با انگیزه‌ی نوشتن یک قصه‌ی پر ارواح.