در کتاب حاضر نگارنده از طریق بازخوانی مسیر فکری «ژاکوتو»، یعنی نوشته‌های او و همراهانش در نشریه‌ای که منتشر و در سرتاسر اروپا پخش می‌کردند و همچنین بررسی اصول و مبانی مکتب آموزشی است که درواقع چیزی نبود جز دعوت بسیج اراده افراد برای آموختن، ما را به تأملی فلسفی در باب آموزش دعوت می‌کند. تأملی که از طریق مثال‌های عینی این تجربه نهایتاً تمام در یک چیز بیشتر نیست و آن اینکه آموزش همانند آزادی دادنی نیست بلکه به دست آوردنی است.