کتاب آن ها که می روند و آن ها که می مانند

معرفی کتاب آن ها که می روند و آن ها که می مانند

کتاب آن ها که می‌روند و آن ها که می‌مانند سومین رمان از مجموعه چهارگانه ناپلی النا فرانته با ترجمه فریده گوینده در نشر لگا است. این کتاب روایتی پیچیده از زندگی‌های به ظاهر ساده است.

آنان که می‌روند و آنان که می‌مانند، روایتگر سال‌های میانسالی راوی داستان النا و دوست اعجوبه‌اش لی‌لاست، و مانند سایر کتاب‌های مجموعه، خواننده را بارها در حالت تعلیق نگاه می‌دارد.

نویسنده با نگاهی موشکافانه به مسائلی چون زندگی زناشویی، خیانت، مادرانگی، طلاق، خواستن و نخواستن فرزند، ملالتِ روابط جنسی و سرخوردگی جسم و تلاش برای حفظ هویت در ازدواج با ذکر جزئیاتی به‌ظاهر عادی اما بسیار برجسته می‌پردازد. این اثر همچنین ما را با تحوّلات سیاسی ایتالیای پس از جنگ جهانی دوم، جابه‌جایی قدرت در این کشور و به‌تبع آن در ناپل، با نگاهی بی‌طرفانه آشنا می‌کند.

درباره کتاب آن ها که می روند و آن ها که می مانند

در آن روزِ زمستانیِ دلچسب، خورشید به همه‌چیز چهره‌ای آرام می‌داد. محلهٔ قدیمی برخلاف خود ما، مثل گذشته باقی مانده بود. خانه‌های خاکستری با سقف‌های کوتاه، محوطهٔ بازی‌هایمان، دهانه‌های تاریکِ تونل، و خشونت دیرین، همچنان دوام آورده بودند.

اما چشم‌انداز اطراف‌شان تغییر کرده بود. دیگر گسترهٔ سبز آبگیرها آن‌جا نبود، کارخانهٔ قدیمیِ کنسروسازی ناپدید شده بود. به‌جای آن‌ها درخشش آسمان‌خراش‌های شیشه‌ای بود، درخششی که حتی یک‌بار کسی آن را نشانهٔ آینده‌ای درخشان تلقی نکرده بود.

همهٔ تغییرات را طی سالیان، گاهی از روی کنجکاوی و اغلب بدون دقت، در ذهنم ثبت کرده بودم. در بچگی تصور می‌کردم که آن‌سوی محله و ناپل پر از شگفتی است. برای مثال، آسمان‌خراشِ ایستگاه مرکزی که اسکلتش، که به‌نظر ما خیلی‌خیلی بلند بود، سال‌ها قبل طبقه‌به‌طبقه بالا می‌رفت، تأثیر زیادی بر ذهنم به‌جا گذاشته بود.

چقدر شگفت‌زده شدم وقتی از میدان گاریبالدی عبور کردیم. وقتی داشتیم به‌سمت دریا و محله‌های مرفه‌نشین می‌رفتیم به لی‌لا، کارمن، پاسکواله، آدا، آنتونیو، و به همهٔ همراهانم گفتم: نگاه کنید چه بلند است. آن روزها فکر می‌کردم در آن بالاها فرشته‌ها زندگی می‌کنند، و به‌طور حتم از تماشای همهٔ شهر لذت می‌برند.

چه‌قدر دوست داشتم به آن بالاها بروم و اوج بگیرم. آن آسمان‌خراش مال ما بود، گرچه بیرون از محله بود، و ما روزبه‌روز شاهد بزرگتر شدنش بودیم. اما ساخت آن متوقف شده بود. وقتی از پیزا برگشتم، دیگر آسمان‌خراشِ ایستگاه نماد اجتماعی در حال جان گرفتن به‌نظر نمی‌رسید، بلکه به مکان بی‌ثمر دیگری تبدیل شده بود.