«آدم‌ها» كتاب دوست‌‌داشتنی‌ و خواندنی‌ای از آب درآمده است. شاید بیشترش به دلیل سادگی و صمیمیتی است كه در كل داستان‌های نسبتا كوتاه كوتاه كتاب هست. سادگی‌ای كه آدم را به یاد وب‌نوشته‌‌ها می‌اندازد و همین سادگی و صداقت، داستان‌های «آدم‌ها» را باورپذیر و تودلبرو كرده است، هم داستان‌ها را و هم آدم‌هایی كه نویسنده ازشان نوشته است. انگار وجود داشته‌اند و نویسنده تنها به گذشته‌اش فكر كرده و به این «آدم‌ها» را به یادآورده است و به بهترین شیوه ازشان داستانی كارسازی كرده است. «آدم‌ها» همانجور كه از اسمش هم برمی‌آیدقصۀ آدم‌های آشنای دور و بر ما است. آدم‌هایی كه شاید هر كدام از ما در زندگی با چندتایی‌شان روبه‌رو شده‌ایم و وقت و بی‌وقت به فكرشان می‌افتیم و دلمان می‌خواهد چیزی درباره‌شان بنویسیم. «جواتی»، «جلال دلقك»، «اقدس باجی»، «ننه دلشوره»، «سیما طبسی» سرخور، «اقدس دستفروش»، «اصغر سیاست» و… به نظرم آخرین كتاب«احمدغلامی» بهترین كتابش هم شده است. در این كتاب هم داستان‌هایی درباره جنگ وجود دارد مثل «یارمحمدی، باقری، بهارلو و بی‌نام» كه از سراتفاق یكی از كارهای خوب این مجموعه یكدست هم هست.