کتاب لبخند در ایستگاه آخر که توسط حسین یعقوبی نوشته شده و از سوی انتشارات مروارید به چاپ رسیده است با نگاهی طنز آمیز به مقوله مرگ، روش های موثر رو به رو شدن با آن، اتفاقاتی که پس از مرگ و در دنیا و فضایی دیگر رخ می دهد پرداخته است. مرگ حقیقتی است که درواقع همه مردم آن را باور دارند اما کسی آن را به خود نزدیک نمی بیند، فرهنگ ها و افراد مختلف با دیدگاهی متفاوت به آن می نگرند و مسائل پیرامون آن جزء بزرگترین و بنیادی ترین سوالات فلسفی اند.

پیش از عصر روشنگری، تصویر عمومی از جهنم، مکانی فیزیکی آکنده از آتش بود که ماموران عذاب با ابزارهای گوناگون به شکنجه ی اهل آن مشغولند. علاقه به موضوع جهنم در قرون وسطا به اوج رسید. این علاقه به حدی بود که گویی هنرمندان آن زمان از تصویر شکنجه دیدن و سوختن گنهکاران، لذتی وافر و سادیستی می برده اند.

گویا ترین تصویر دیدگاه قرون وسطا درباره ی جهنم را در اولین بخش از کتاب کمدی الهی دانته شاهدیم. دانته جهنم را مکانی ترسیم می کند متشکل از نه حلقه که در مرکز زمین واقع است و شیطان در آن سکونت دارد. بر سر در آن نوشته شده است: «ای کسانی که به این مکان وارد می شوید، از هر امیدی دست بشویید!»