از تمام اصطلاحاتی که مردم آن روزها به کار می بردند، اصطلاح عصر جدید از همه بیشتر شنیده می شد. همه متعجب و شگفت زده بودند. نور خورشید صبح مانند کودکی که تازه از وانِ کف بیرون آمده، تازه و شفاف بود؛ اما آن روز هم خسته و خاکستری رنگ به آخر رسید تا به همه یادآوری کند، زمان رفته تنها چیزی است که هرگز دوباره باز نمی گردد.
با تمام این اوصاف اگر همه می دانستند «اکنون» دیگر تکرار نمی شود و «فردا» هرگز نمی آید، شاید بهتر قدرش را می دانستند و همیشه یک جور تب و تاب و بی قراری برای چگونه گذراندنش داشتند. شاید مبارزات بی پایانی یکی پس از دیگری به وجود می آمدند. در حرف های رهبران، ذوق و شوقی دیده می شد، همان ها که فقط قول می دادند و تهدید می کردند. درود بر آزادگان، مرگ بر فرسایندگان خاک، کوتاه باد دست آلایندگان زمین و جاودان باد درختان و جنگل ها.