کتاب هوش هیجانی نوشته دانیل گلمن و ترجمه غلامحسین خانقانی، اثری‌ست جذاب و قانع‌کننده که به ما می‌گوید، باور ما درباره‌ی هوش انسانی خیلی محدود است و مجموعه‌ای بسیار مهم از استعدادها و توانایی‌های حیاتی مؤثر در زندگی ما را نادیده می‌گیرد.

دانیل گلمن (Daniel Goleman)، برپایهٔ پژوهش و بررسی پیشگامانه و جدید از عملکرد مغز و رفتارهای انسانی، عوامل مؤثر بر عملکرد کاملا ناموفق افراد دارای ضریب هوشی بالا و عملکرد بسیار موفق افراد دارای ضریب هوشی متوسط را نشان می‌دهد. این عوامل، که شامل خودآگاهی، انضباط شخصی، و هم‌دردی است، به نوع ویژه‌ای ذکاوت وابسته است که او به آن هوش هیجانی می‌گوید. با وجود این‌که دوران کودکی نقشی مهم و حیاتی در شکل‌گیری و تکوین این قابلیت دارد اما هوش هیجانی مقوله‌ای فطری نیست و در زمان تولد انسان شکل نمی‌گیرد. بلکه می‌تواند در طول دوران بزرگسالی ما پرورش یافته و تقویت شود و تأثیرات مثبت مستقیمی برای تندرستی، روابط و کار حرفه‌ای ما داشته باشد.

در بخشی از کتاب هوش هیجانی (Emotional intelligence) می‌خوانید:

مهم‌ترین علت ناتوانی و مشکلات نوجوانان، بیماری ذهنی است. یک‌سوم از نوجوانان نشانه‌های افسردگی (شدید یا خفیف) از خود نشان می‌دهند، درحالی‌که در دختران بالغ این رقم به دو سوم افزایش می‌یابد. همچنین موارد بی‌نظمی در تغذیه دختران نوجوان به اوج خود رسیده است.

بالاخره باید بگوییم چنانچه اوضاع و احوال به همین منوال پیش برود و تغییری اساسی ایجاد نشود، دورنمای بچه‌های امروزی از لحاظ تشکیل خانوادهٔ پایدار و پربار، نسل به نسل ملال‌آورتر می‌شود. همان‌طور که در فصل نهم خواندیم درحالی‌که در دههٔ 1970 و 1980 نرخ طلاق حدود پنجاه درصد بود، با آغاز دههٔ 1990 در زوج‌های تازه ازدواج کرده به دو سوم رسید.