در صبح ششم ژوئن 1944، همزمان با وقایع بزرگ جنگ جهانی دوم و ورود نیروهای متفقین به سواحل نرماندی، آلبر کامو و ماریا کاسارس همدیگر را ملاقات کردند و این دیدار شروعی بود بر یک رابطه عاطفی پرشور و مکاتباتی پیوسته و عمیق که زندگی هر دو را دگرگون کرد. این نامه‌ها نه تنها حاوی افکار و عواطف شخصی آن‌ها هستند بلکه بازتابی از روحیه‌ی آن دوران و مسائل روز جامعه نیز محسوب می‌شوند.

در یکی از این نامه‌ها به کاسارس می‌نویسد: «وقتی می‌گفتم تو بودی که به من زیستن آموختی می‌خندیدی، ولی واقعیت دارد…» این جملات نه تنها عشق او را به ماریا نشان می‌دهد بلکه بیانگر نگاه عمیق و فلسفی کامو به زندگی و مرگ است. او در این نامه‌ها، مرگ و نیستی‌ها را بخشی اجتناب‌ناپذیر و حتی تحسین‌برانگیز از زندگی می‌داند و تاکید می‌کند که این تجربیات دردناک است که به او زندگی کردن را آموخته‌اند.

«زنده باد عشق» نه تنها یک مجموعه نامه است بلکه می‌توان آن را به عنوان یک اثر ادبی، تاریخی و فلسفی در نظر گرفت. این نامه‌ها به ما اجازه می‌دهند تا درکی عمیق‌تر از شخصیت‌های کامو و کاسارس داشته باشیم و درک کنیم که چگونه روابط شخصی و عاطفی می‌توانند بر زندگی و افکار فردی و حرفه‌ای افراد تاثیر بگذارند.

این کتاب همچنین نشان دهنده‌ی ظرفیت عشق برای تغییر و تعالی انسان‌ها است و چگونه رابطه‌ی دو نفر می‌تواند منبع الهام و قدرت برای هر دوی آن‌ها باشد.