دائو دِجینگ کتاب چینی کهنی است در آیین کشورداری بر اساس فلسفه‌ی دائویی، یا دائوئیسم. اسم این کتاب مرکب از سه جزء است: «دائو»، یعنی راه، طریقت؛ «دِه»، که «بهره‌مندی» از دائو است، آن را فضیلت، نیرو یا «هنر» کشورداری دانسته‌اند؛ و «جینگ»، به معنی «کهن نامه» یا کتاب رسمی است. شاید دائو دِ جینگ در حدود دو هزار و پانصد سال پیش نوشته شده باشد؛ و احتمال می‌رود که مردی به نام «لائو زه» آن را نوشته باشد، که شاید در زمان کنفوُسیوُس می‌زیسته. هیچ چیز این کتاب قطعی نیست، مگر این‌ که چینی است و بسیار سالخورده و با مردم همه‌جا طوری حرف می‌زند که گویی یکی همین دیروز آن را نوشته است… دائو دِ جینگ، شوخ، تیز، مهربان، فروتن و به طرزی حیرت‌انگیز و به گونه‌یی پایان‌ناپذیر شاداب کننده است. زلال‌ترین آبِ همه‌ی چشمه‌سارهای عمیق است. عمیق‌ترین چشمه نیز هست.