کتاب عاشق آتشفشان

معرفی کتاب عاشق آتشفشان

عاشق آتشفشان رمانی است تاریخی به قلم سوزان سانتاگ که زندگی سر ویلیام همیلتون و همسر جوانش، اما همیلتون و سپس دلباختگی اما به لرد نلسون را روایت می کند. سانتاگ این رمان را در اواخر دهه ی چهارم زندگی اش نوشت که در این عرصه نیز برایش شهرت و محبوبیت به همراه آورد.

عاشق آتشفشان نه فقط روایتی است از این ماجرای عاشقانه که در گیر و دار جمهوری ناپل می گذرد بلکه سانتاگ در بازگویی رویدادهای تاریخی و نیز روایت شیفتگی سر همیلتون به آتشفشان به کار می گیرد طنزی است زنده و جاندار و بسیار ویژه که از مختصات قلم اوست .

گزیده ای از متن کتاب:

اینجا بازار کهنه‏فروش‏هاست. ورود مجانی است. ورود برای همه آزاد است. جماعتی شلخته. ناقلاها خوش می‏گذرانند. چرا داخل می‏شوی؟ توقع داری چی ببینی؟ من تماشا می‏کنم. چهارچشمی می‏پایم که چه اتفاقی در دنیا می‏افتد. چی باقی می‏ماند. چی را همینطوری به حال خودش ول می‏کنند. چی دیگر عزیز نیست. چی را باید قربانی کرد. چی بود که کسی فکر کرد برای دیگران جالب است. اما این، اگر قبلاً زیر و رویش را وارسی کرده باشند، چرند است. ولی شاید چیز با ارزشی باقی مانده باشد. نه اصلاً چیز با ارزشی وجود ندارد. اما چیزی هست که من می‏خواهم. می‏خواهم نجاتش بدهم. چیزی که با من حرف می‏زند. با شیفتگی‏های من. با من حرف می‏زند، از آن حرف می‏زند. آه…

چرا وارد می‏شوی؟ یعنی این قدر وقت اضافی داری؟ تو تماشا می‏کنی. پرسه می‏زنی. گذر زمان را از دست می‏دهی. فکر می‏کنی به حد کافی وقت داری. همیشه بیشتر از آن چیزی که فکر می‏کنی وقت می‏گیرد. بعد دیرت می‏شود. از دست خودت کلافه می‏شوی. می‏خواهی بمانی. اغوا می‏شوی. منزجر می‏شوی. همه چیز به هم ریخته. همه چیز شکسته. بد بسته‏بندی شده یا اصلاً بسته‏‏بندی نشده. برای من از سوداها و خیال‏هایی می‏گویند که لازم نیست بدانم. لازم است. آه، نه. به هیچ‏کدام از این‏ها نیازی ندارم. چیزی را با نگاهم می‏بلعم. باید چیزی را بردارم، بغل کنم. همان‏موقع که فروشنده‏اش مرا زیرچشمی می‏پاید. من دزد نیستم. به‏احتمال خیلی قوی خریدار هم نیستم.

پس چرا وارد می‏شوم؟ فقط برای آن‏که بازی کنم. بازی قایم باشک. بدانم چی بود و قیمتش چقدر بود، چقدر باید می‏بود و چقدر باید در آینده باشد. اما شاید قیمت نکنم، چانه نزنم، خرید نکنم. فقط تماشا کنم. فقط ول بگردم. احساس می‏کنم سبکبالم. ذهنم خالی است.

پس چرا وارد می‏شوم؟ خیلی جاها مثل اینجاست. دشت‏ها، میدان‏ها، خیابان‏های طاق‏دار، اسلحه‏خانه‏ها، پارکینگ‏ها، اسکله‏ها. همه جا می‏تواند باشد، گرچه اتفاقی گذرم به اینجا افتاده. همه جا می‏تواند باشد. اما من به اینجا می‏آیم. با بلوز و شلوار جین و کفش‏های تنیس: منهتن[1]، بهار 1992. اینجا تجربه‏ای تحقیرآمیز از هستی ناب است. کسی را می‏بینی که کارت‌پستالِ هنرپیشه‏ها را می‏فروشد، کسی دیگر سینی انگشترهای ناواهوها را نشانت می‏دهد. این یکی جعبه‏ای دارد پر از کاپشن‏های خلبانان جنگ جهانی دوم، آن یکی مشتی چاقو. اتومبیل‏های آن مرد را ببین، ظرف‏های بلور آن زن را، صندلی‏های حصیری آن مرد، کلاه‏های سیلندری آن زن، و مردی هست با سکه‏های رومی، و آنجا… جواهری، گنجی را می‏بینی. می‏توانست اتفاق بیفتد. می‏توانستم ببینمش. شاید بخواهمش. شاید بخرمش تا هدیه بدهم؛ بله، هدیه به کسی دیگر. دست‌کم می‏توانم بفهمم که وجود داشت و اینجا می‏شد پیدایش کرد.